تابستان دو سال قبل و درست در روزهایی که مسی خانه خود را به مقصد پاریس ترک کرد، کریس رونالدو در هیاهوی شایعات بازار نقل و انتقالات و اخباری که از پیوستن رونالدو به جمع آبی‌های منچستر، رقیب همیشگی قرمزهای این شهر به گوش می‌رسید، هواداران پیر و جوان شیاطین سرخ را تا سر حد هیجان شگفت زده کرد. بازگشت دوباره رونالدو به “تئاتر رویاها” از جنس بازگشت‌های دراماتیک بود که در فصل اول با درخشش رونالدو و نتایج ضعیف این تیم و در فصل دوم با حاشیه‌سازی‌های رونالدو و اوج گرفتن دوباره منچستر با تن‌هاخ، پایان خوشی نداشت. از این رفتن و بازگشت‌ها در ایران هم به وفور یافت می‌شود. هر بازیکنی که چند فصل می‌درخشد و هوس بازی در فوتبال اروپا یا کشورهای عربی منطقه خلیج‌فارس را در سر دارد، خوب می‌داند که خواه ناخواه یک روزی به ایران برمی‌گردد. گاهی این بازگشت با یک تولد دوباره همراه است و گاهی آنطور که باید خوب پیش نمی‌رود و دچار افت می‌شوند. فقط در طول لیگ بیست و دوم، ۹ بازیکنی که در سال‌های قبل ایران را ترک کرده بودند، جذب تیم‌های لیگ برتری شدند. علیرضا بیرانوند، کاوه رضایی، محمد محبی، اشکان دژاگه، فرشید اسماعیلی، مرتضی پورعلی گنجی، علی قربانی، یونس دلفی و آریا برزگر از کشورهای مختلف به ایران آمدند. در لیگ بیست و یکم، هشت بازیکن و در لیگ بیستم چهار بازیکن به ایران بازگشتند. میانگین مدت زمان رفتن و بازگشتن بازیکنان ایرانی در سه فصل اخیر روی عدد ۸۳۵ روز قرار دارد که در حدود دو سال و ۱۰۰ روز می‌شود.