کد خبر: ۱۳۱۵۰۲

هشدار به دلبندان کف خیابان

این روزها به هر مطلب مرتبط با جوانان و نوجوانان که می‌نگری، سخن از نسل «زد» و ویژگی‌های روحی و روانی آنان است. هر چند این مشکل به کشور ما اختصاص ندارد و یک معضل جهانی است، اما مسئولان نظام باید پاسخ دهند که چرا راهبردهای فرهنگی آنان با صرف هزینه‌هایی چنین گزاف هیچ تأثیری در این مورد نداشته است. چرا فرزندان ما در خرق آداب اجتماعی نه یک گام عقب که پا را فراتر از هم نسل‌های خود در دیگر جوامع بشری گذاشته اند. به عبارتی دیگر آنچه امروز من و شما در کف خیابان به نظاره آن نشسته ایم، نمود خارجی واقعیاتی است که سال‌ها چشم بر آن بسته و چون کبک به مخاطرات آن واکنش نشان داده ایم.

حقیقت این نسل اگر چه بیشتر در فضای مجازی قابل رصد بوده است، اما بارها و بارها در استادیوم‌های ورزشی، مجالس عروسی و پارتی‌های شبانه، محیط پارک و دانشگاه خودنمایی کرده است و ما همچنان در خواب غفلت به سر برده ایم. 
ای کاش حاکمیت بنای دیدن داشت و به جای سر در لاک خود فرو بردن و ندیده گرفتن این نسل، آنها را وارد بازی می‌کرد. حرفهای شان را می‌شنید، تریبون می‌داد و با دیدگاه‌های آنان آشنا می‌شد،  فضایی برای گفتمان ایجاد می‌کرد. اینک من و امثال من که زبان این جمع را نمی‌شناسد و امکان ارتباط با آنها برایش فراهم نیست،  باید زبان به نصیحت گشاید، رویکردی که پر واضح است منشاء هیچ اثری نیست.
فرزندان عزیز، دلبندان بهتر از جانم، من معلمم، معلمی‌که فاصله سنی بسیار زیاد با شما صاحبان آینده وطن دارد، کسی که سعی کرده در حد توان به شما نزدیک شده، با دردهای تان آشنا و با سوز دل تان همنوا شود، اگر چه کاری جز این از او ساخته نیست. در این یک ماه به کانال‌هایی که حامل پیام و نظرات شماست، آمده ام تا علاوه بر مواجهه حضوری از نزدیک با نگاه و مطالبات تان آشنایی بیشتری داشته باشم...شیر بچه‌های دلیر و شجاع وطن، در بیان خواسته‌های به حق تان از ادبیات سخیف بهره نگیرید، شما وارد بازی بزرگان شده اید، این وادی ادبیات خود را می‌طلبد. شعارهای تان متناسب کار بزرگ شما نیست، فحاشی و ناسزاگویی‌های بی حد و مرز، شما را از چشم مردمان به ویژه اهل فکر می‌اندازد و آرام آرام شما را از بدنه جامعه‌ای که برای اصلاحش کمر همت بسته اید جدا می‌کند. اگر بناست این بنا را همگون سازید تا مطلوب مردمان شود، اول به تغییر فضای فکری خود اقدام کنید. چرا که خودسازی گام اول هر مبارزه ای است. بیش از این نمی‌گویم که اگر گوشی برای شنیدن و چشمی‌برای دیدن داشته باشید، یک اشاره بس است.
 عزیزان شما برای رسیدن به جامعه آرمانی خود، باید به پشتیبانی تمام اقشار جامعه مستظهر باشید و این با شیوه فعلی شما ممکن نیست. بدانید و آگاه باشد که پا گذاشتن در معرکه‌ای چنین سترگ بی همرهی پیر ممکن نیست، به سوی بزرگان با تجربه این طریق دست نیاز دراز کنید که جز خیر شما را نمی‌خواهند. یقین بدانید که با کمک و یاری آنها با سرعت بیشتری به وصال نائل خواهید شد. ایران متعلق به همه ایرانیان است و به یک نسل تعلق ندارد، فردای پیروزی، شما نمی‌توانید بدون استفاده از تجربه دیگران و کنار گذاشتن اهل خرد ساختاری در خور وطن بسازید. هم اکنون با تغییر رفتار خود، همگان را همراه خویشتن سازید.

ارسال دیدگاه شما

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیر سیستم منتشر خواهند شد
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهند شد
  • پیام هایی که به غیر از زبان پارسی باشد منتشر نخواهند شد
1401/8/11 -  شماره 5240
جستجو
جستجو
بالای صفحه
کد خبر: ۱۳۱۵۰۲

هشدار به دلبندان کف خیابان

این روزها به هر مطلب مرتبط با جوانان و نوجوانان که می‌نگری، سخن از نسل «زد» و ویژگی‌های روحی و روانی آنان است. هر چند این مشکل به کشور ما اختصاص ندارد و یک معضل جهانی است، اما مسئولان نظام باید پاسخ دهند که چرا راهبردهای فرهنگی آنان با صرف هزینه‌هایی چنین گزاف هیچ تأثیری در این مورد نداشته است. چرا فرزندان ما در خرق آداب اجتماعی نه یک گام عقب که پا را فراتر از هم نسل‌های خود در دیگر جوامع بشری گذاشته اند. به عبارتی دیگر آنچه امروز من و شما در کف خیابان به نظاره آن نشسته ایم، نمود خارجی واقعیاتی است که سال‌ها چشم بر آن بسته و چون کبک به مخاطرات آن واکنش نشان داده ایم.

حقیقت این نسل اگر چه بیشتر در فضای مجازی قابل رصد بوده است، اما بارها و بارها در استادیوم‌های ورزشی، مجالس عروسی و پارتی‌های شبانه، محیط پارک و دانشگاه خودنمایی کرده است و ما همچنان در خواب غفلت به سر برده ایم. 
ای کاش حاکمیت بنای دیدن داشت و به جای سر در لاک خود فرو بردن و ندیده گرفتن این نسل، آنها را وارد بازی می‌کرد. حرفهای شان را می‌شنید، تریبون می‌داد و با دیدگاه‌های آنان آشنا می‌شد،  فضایی برای گفتمان ایجاد می‌کرد. اینک من و امثال من که زبان این جمع را نمی‌شناسد و امکان ارتباط با آنها برایش فراهم نیست،  باید زبان به نصیحت گشاید، رویکردی که پر واضح است منشاء هیچ اثری نیست.
فرزندان عزیز، دلبندان بهتر از جانم، من معلمم، معلمی‌که فاصله سنی بسیار زیاد با شما صاحبان آینده وطن دارد، کسی که سعی کرده در حد توان به شما نزدیک شده، با دردهای تان آشنا و با سوز دل تان همنوا شود، اگر چه کاری جز این از او ساخته نیست. در این یک ماه به کانال‌هایی که حامل پیام و نظرات شماست، آمده ام تا علاوه بر مواجهه حضوری از نزدیک با نگاه و مطالبات تان آشنایی بیشتری داشته باشم...شیر بچه‌های دلیر و شجاع وطن، در بیان خواسته‌های به حق تان از ادبیات سخیف بهره نگیرید، شما وارد بازی بزرگان شده اید، این وادی ادبیات خود را می‌طلبد. شعارهای تان متناسب کار بزرگ شما نیست، فحاشی و ناسزاگویی‌های بی حد و مرز، شما را از چشم مردمان به ویژه اهل فکر می‌اندازد و آرام آرام شما را از بدنه جامعه‌ای که برای اصلاحش کمر همت بسته اید جدا می‌کند. اگر بناست این بنا را همگون سازید تا مطلوب مردمان شود، اول به تغییر فضای فکری خود اقدام کنید. چرا که خودسازی گام اول هر مبارزه ای است. بیش از این نمی‌گویم که اگر گوشی برای شنیدن و چشمی‌برای دیدن داشته باشید، یک اشاره بس است.
 عزیزان شما برای رسیدن به جامعه آرمانی خود، باید به پشتیبانی تمام اقشار جامعه مستظهر باشید و این با شیوه فعلی شما ممکن نیست. بدانید و آگاه باشد که پا گذاشتن در معرکه‌ای چنین سترگ بی همرهی پیر ممکن نیست، به سوی بزرگان با تجربه این طریق دست نیاز دراز کنید که جز خیر شما را نمی‌خواهند. یقین بدانید که با کمک و یاری آنها با سرعت بیشتری به وصال نائل خواهید شد. ایران متعلق به همه ایرانیان است و به یک نسل تعلق ندارد، فردای پیروزی، شما نمی‌توانید بدون استفاده از تجربه دیگران و کنار گذاشتن اهل خرد ساختاری در خور وطن بسازید. هم اکنون با تغییر رفتار خود، همگان را همراه خویشتن سازید.

ارسال دیدگاه شما

  • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیر سیستم منتشر خواهند شد
  • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهند شد
  • پیام هایی که به غیر از زبان پارسی باشد منتشر نخواهند شد