چشم ‌انداز رودخانه ‌ای مثل کارون می‌تواند نمای شهر را زیبا و حال مردمش را خوب کند؛ البته رودخانه ‌ای که در آن آب باشد نه کارون این روزهای اهواز که از آن زرق و برقش چیزی نمانده، در حالی که سال‌هاست مردم اهواز از زخم‌هایی که به کارون زده شده، از بوی تعفن ناشی از ورود پساب و فاضلاب به درون آن، از کم آبی ناشی از انتقال آب، از دست‌های پنهانی که برای مرگ کارون افراشته شده اند، گله می‌کنند، همچنان دست‌هایی تیشه به ریشه این رودخانه می‌زنند تا روز به روز آن را نحیف تر و بیمارتر کنند. 

در تمام دنیا شهرهایی که رودخانه از میان شان عبور می‌کند، با بهره وری مناسب، به پرجاذبه ترین شهرها تبدیل شده اند و فضاهای بصری و جاذبه‌های دیدنی بسیاری در ساحل رودخانه‌ها، بی آنکه تیشه به ریشه رودخانه زده شود، برای مردم شهر و گردشگران مهیا می‌شود؛ اما از فرصت طلایی که رودخانه کارون می‌توانست داشته باشد، نه تنها استفاده بهینه ای برده نشد بلکه در کنار همه آن زخم‌ها، ساخت و ساز‌های بی نتیجه و جاده‌های ساحلی که بار ترافیکی بسیاری به رودخانه وارد کرده هم، درد دیگری هستند همچنین نماهای زشت و نصفه و نیمه ای همچون جزیره وسط کارون که سال‌هاست معلوم نیست این وصله ناجور می‌خواهد به کجا برسد و تکلیفش مشخص نیست.  در این میان، درست یا غلط، با مجوز یا بی مجوز، سال‌های اخیر رستوران‌هایی در بستر کارون ایجاد شده اند که اگرچه در نگاه اول تجاوز به رودخانه وحریم رودخانه به نظر برسند اما در کنار آن همه نازیبایی‌ها، نه تنها فضای بصری زیبایی برای کارون ایجاد کرده، بلکه دلخوشی شهروندان شهری با فقر فضای فرهنگی تفریحی، شده است.

در جوار دردهایی که به جان کارون افتاده و ساخت و ساز‌های بی نتیجه و بی سیما، حالا جزیره کوچکی به اسم ریف، با فضایی زیبا، مقصد شب گردی بسیاری از خوزستانی‌ها و گردشگران است؛ حالا اما دست‌های به ظاهر دلسوزی، بی آنکه به اصل ماجرا بپردازند تا کارون کم کم جان ندهد، دور از اصل داستان، تیشه به دست گرفته اند تا به بهانه مبارزه با کارون خواری، تنها جاذبه‌های زیبای کارون را هم از بین ببرند؛ غافل از اینکه آن زمان که سرمایه‌های هنگفتی برای ساخت این فضاها هزینه شد کسی نیامد بگوید این تولد مرگی زودرس را به دنبال دارد! «این گونه نیست که هر ساخت و سازی به رودخانه ضرر وارد کند؛ حق مردم شهر اهواز است از رودخانه بهره برداری کنند و این بهره برداری مستلزم ارتباط با رودخانه است. ما نیازمند فضاهای جمعی در حاشیه کارون هستیم و حالا که سازه ای ساخته شده، تخریب آن هدر دادن بیت المال است» این‌ها را محمد لاری می‌گوید؛ کارشناس و مدرس رشته شهرسازی دانشگاه آزاد. به اعتقاد او اگر  فلسفه خراب کردن، آزاد کردن حریم رودخانه باشد؛ باید به این موضوع توجه کرد که تخریب ممکن است خسارتی بیش از بودن داشته باشد. لاری با بیان اینکه بحث این روزهای تخریب رستوران‌های ساحلی وضعیت پارادوکسی دارد، می‌گوید: «از طرفی کارون را به دلایل بسیاری داریم از دست می‌دهیم و از طرف دیگر به این رستوران‌ها گیر می‌دهیم.» وی با تاکید بر اینکه هر گونه مداخله در رودخانه اشتباه نیست، به بند میزان رودخانه شوشتر اشاره می‌کند و می‌گوید: «این بند دو هزار سال پیش ساخته شده که از بزرگترین دستاوردهای تاریخ بشریت است و با افتخاربه عنوان میراث جهانی ثبت شده؛ درساخت این بند مگر چه کرده اند؟ غیر از آنکه در حاشیه رودخانه، دخل و تصرف کردند...حتی مسیر طبیعی جریان آب را عوض و این اثر درخشان را ایجاد کردند.» لاری به برخی استدلال‌های موافقان تخریب اشاره می‌کند: «برخی می‌گویند در جریان سیلاب این رستوران‌ها فرا آب ایجاد می‌کنند، خب مگر نخلستان ایجاد نمی‌کند؟ چندین میلیون نخل در حاشیه کارون کاشته شده، کسی نمی‌گوید این‌ها جلوی جریان طبیعی آب را می‌گیرند و اگر این طور باشد که باید خیلی از کشاورزی‌ها و باغداری در حاشیه کارون را قلع و قمع کنیم. از طرفی کدام سیلاب؟! کارون دیگر کارون صد سال پیش نیست با وجود ساخت چندین سد بر روی آن الان کانال تنظیمی‌بیش نیست.» این کارشناس شهرسازی با تاکید بر اینکه حاشیه رودخانه‌ها فضای خصوصی نیست، تاکید می‌کند: «رودخانه جور دیگری در حال از بین رفتن است نه با این ساخت و سازها، در رودخانه اگر حق قایقرانی داریم باید اسکله ایجاد شود، باید فضای تفریحی ایجاد شود و الزاما استفاده از رودخانه به معنای تخریب نیست.» او می‌گوید: «برای ساخت و ساز غیرقانونی در حاشیه کارون ما قبل از همه اقدام کردیم و گفتیم ساختن دیواره ساحلی در دو طرف کارون به صلاح نیست این منظره طبیعی را نباید خدشه دار کرد، موضوع فقط بحث فنی نیست، بلکه اقتصادی، حقوق عامه و عدالت اجتماعی هم هست! » لاری با تاکید بر اینکه حریم بصری کارون باید رعایت شود، تاکید می‌کند: «دیوار کشیدن دو طرف کارون هم اشتباه است هم جنایت! بعضی‌ها دل شان می‌خواهد رودخانه قابل دیدن نباشد جاده ساحلی هم که می‌سازند دور و برش کنوکارپوس می‌کارند.» او می‌گوید: «وسط رودخانه این همه پل زده شده پل‌هایی که برای رودخانه فاجعه است! کدام عقل سلیمی‌این ترافیک و این حجم از آلودگی را به رودخانه می‌دهد، یا پارک جزیره ای که کلکسیونی از اشتباهات است؛ به جای اینکه کنترلش کنند بزرگترش کردند. وسط رودخانه این همه پایه می‌زنند همه اینها را نادیده می‌گیرند و هر کاری با رودخانه می‌کنند، ولی هر جا منظره خوبی هست، می‌خواهند خراب کنند، اگر بنا بر خراب کردن باشد اول از اشتباهات شروع کنید، این همه هجمه و بحث و جدل درباره دو رستوران نسبت به تخریب‌هایی که در کارون صورت گرفته مسخره است چرا به اصل ماجرا پرداخته نمی‌شود.» انتقادها به عدم تخریب رستوران‌های ساحلی در اهواز در حالی دنبال می‌شود که «صادق خلیلیان» استاندار خوزستان نیز وجود این فضاها را برای استفاده عموم مردم ضروری می‌داند و می‌گوید: «راه اندازی رستوران‌ها در کنار رودخانه کارون مربوط به سال‌های گذشته است و فعالیت آنها خصوصی نیست، بلکه برای استفاده عموم مردم می‌باشد.» او معتقد است: «از دو طرف جاده ساحلی اهواز، هیچ کدام از این رستوران‌ها مانع دسترسی مردم به رودخانه‌ها نشده و اگر موردی مبنی بر انسداد مشاهده شد نسبت به رفع آن اقدام می‌شود.» 
در پرسه‌های عصرانه و شبانگاهی در ساحل رودخانه، جزیره کوچکی با مکث نگاه عابران آن را‌ به تماشا می‌خواند؛ کارون بیش از آنکه زخمی‌این جزیره زیبا -که حالا تنها پاتوق مردم شهر برای سپری کردن لحظات شاد است- باشد؛ زخمی‌سیاست‌های غلط انتقال آب و بی تدبیری‌هاست.