انتخابات مجلس یازدهم در پیش است؛ انتخاباتی که برخی پیش بینی کرده‌اند، مردم مشارکت گسترده‌ای در آن نخواهند داشت و این عدم مشارکت یعنی پیروزی یک جریان خاص.
تکلیف این جریان است. این جریان در فضای سیاسی ایران، مشهور به تندروی هستند و از عدم مشارکت مردم استقبال می‌کنند چون می‌دانند اینگونه شاهین سعادت بر شانه آنها خواهد نشست.جریان اصلاحات و اعتدال از شیوه این جریان انتقاد می‌کنند و می‌گویند برخی اصول‌گرایان مانند جریان‌های ضد انقلاب، از عدم مشارکت مردم خوشحال می‌شوند و در سورنای شادی می‌دمند اما جریان اصلاحات و اعتدال به جای محکوم کردن جریان مقابل بهتر است به قضاوت عملکرد خود بنشینند.بهتر است آنها از خود بپرسند چه بلایی سر مردمی که با امید در انتخابات مجلس دهم و ریاست جمهوری یازدهم، شرکت کرده‌اند آمده است که دیگر دوست ندارند پای صندوق رای بیایند.
اعضای فراکسیون امید به جای انتقاد از جبهه پایداری و امثال آنها، از خود بپرسند در این چهار سال برای مردم چه کرده‌اند؟ مگر در همین تهران، پایتخت نشین‌ها به ۳۰ نامزد لیست امید رای ندادند و آنها را راهی پارلمان نکردند تا طعم تغییر را بچشند اما حالا چرا همان مردم می‌گویند از امید، ناامید شده‌ایم؟روحانی و اعضای دولت، ببینند مردمی که در سال ۹۶ با تمام توان به صحنه آمدند و نزدیک ۲۴ میلیون رای به سبد روحانی ریختند، چرا دچار یاس شده‌اند؟ آیا در جلسات هیات دولت از خود پرسیده‌اید، آن همه امید مردم چه شد؟
فردای ریاست جمهوری روحانی در سال ۹۲، انگار صبح زیباتر بود اما حالا چه؟ حالا که غبار و مه تمام آن امید را پوشانده است و همان رای دهندگان دیگر با امید به فردا نگاه نمی‌کنند.
برای جریان تندرو بهترین فرصت است که از آب گل آلود شده ماهی بگیرد. اگر شرایط عادی بود که آنها هم چون چند انتخابات گذشته پشت صندوق‌های رای می‌ماندند و راهی به پارلمان، دولت و شورای شهر پیدا نمی‌کردند.آنها جشن و پایکوبی می‌کنند چون شما نتوانستید به شعارهایی که در ایام انتخابات دادید عمل کنید. بله این که در پارلمان شاهد شعار مرگ بر این و مرگ بر آن نبودیم، خوب است اما معیشت مردم حسابی لنگ می‌زند و بسیاری از خانواده‌های ایران برای امرار معاش خود دچار مشکل شده‌اند و متاسفانه دولت و مجلس بیشتر نظاره‌گر این مشکلات بودند تا حلال آن.امروز جریانی سوار بر ناامیدی مردم است و باید در این زمان کمتر غر زد و واقع بینانه به دنبال علت این نا امیدی گشت. البته هنوز مسیر امید باز است اگر رییس جمهور روحانی و نمایندگان مجلس از کارت‌های خود استفاده کنند و از این انفعال خارج شوند.