روسیه و کنیا با گل، آزادی را ترک کردند
سوم فروردینماه بود که ایران در ورزشگاه آزادی میزبان روسیه بود. رقابتی که با نتیجه مساوی ۱-۱ خاتمه پیدا کرد. آلکسی میرانچوک در دقیقه ۲۸ موفق شد از روی نقطه پنالتی تنها گل تزارها را بهثمر برساند. در آن مسابقه و زمانی که دروازه ایران باز شد، علیرضا بیرانوند سنگربان تیم بود و شجاع خلیلزاده، محمدحسین کنعانیزادگان، احسان حاجصفی و رامین رضاییان چهار مدافع تیم قلعهنویی را تشکیل میدادند.
تقابل بعدی چند روز بعد برابر کنیا بود. بازیای که به پیروزی ۲ بر یک ایران در ورزشگاه خانگی منتج شد. تنها گل نماینده آفریقا در دقیقه ۵۱ به وسیله مایکل اولونگا زده شد و مهاجم زهردار تیم الدحیل موفق شد روی یک ضدحمله، با توان بدنی فوقالعاده خود آرمین سهرابیان را سرنگون کند و در محوطه جریمه با ضربهای دقیق توپ را به کنج دروازه حسینی بفرستد.
دریافت اولین گل در طول تاریخ از افغانستان
انتظار میرفت دریافت گل از کنیا اتفاقی بوده باشد و تیم تحت هدایت امیر قلعهنویی بتواند در تورنمنت کافا و حداقل در ۲ دیدار برابر افغانستان و قرقیزستان دروازه خود را بسته نگه دارد و اولین کلینشیتها را به ثبت برساند اما در عین ناباوری این اتفاق رخ نداد. ایران در جدال با تیم ۱۵۵ رنکینگ فیفا یعنی افغانستان که با ترکیب دوم و حتی سوم خود به میدان آمده بود، برد ۶ بر یک را بهدست آورد و شیرهای خراسان به اولین گل زده خود در طول تاریخ به ایران دست یافتند.
قرقیزها بین ایران و افغانستان فرق نگذاشتند
و نهایتا جدال با قرقیزستان. تیمیکه به هرکدام از تیمهای ایران و افغانستان یک گل زد. آنها در جدال برابر یوزهای ایرانی در دقیقه ۵۲ به وسیله بهترین گلزن تاریخ تیم ملی خود یعنی میرلان مورزایف به گل رسیدند. ارسال از سمت راست خط دفاع ایران به محوطه جریمه با اشتباه مرتضی پورعلیگنجی همراه شد و مدافع باتجربه ایران به راحتی دریبل خورد تا مقدمات گلزنی مورزایف فراهم شود. علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلیگنجی، مجید حسینی، رامین رضاییان، امید نورافکن در آن مسابقه بودند.
همان همیشگیها در خط دفاعی تیم ملی
در چهار بازی برگزار شده، ایران از چهار دروازهبان مختلف استفاده کرده و حسین پورحمیدی با حدود ۱۴ دقیقه بازی، تنها کسی است که در این مدت دروازه خود را باز شده ندیده است. بیرانوند ۲ مرتبه و پیام نیازمند و حسین حسینی یک گل تا به اینجا دریافت کردهاند. در هیچ یک از چهار دیدار اخیر ایران با زوج خط دفاعی مشابه به میدان نرفته است. کنعانیزادگان با سه حضور، مورد اعتمادترین مهره قلعهنویی بوده است. مجید حسینی با ۲ حضور در جایگاه بعدی قرار دارد و شجاع خلیلزاده، آرمین سهرابیان و مرتضی پورعلیگنجی دیگر نفراتی بودهاند که در پست مدافع میانی به میدان رفتهاند. به جز آرمین سهرابیانِ ۲۷ ساله (سابقه حضور داشته)، الباقی نفرات همواره جزوی از اردوهای تیم ملی بودهاند و گزینه جدیدی به حساب نمیآیند که بخواهیم این ادعا را داشته باشیم که این گلهای دریافتی ماحصل پوستاندازی و میدان دادن به جوانها بوده است.
نگرانی بزرگ در فاصله ۶ ماه تا جام ملتها
امیر قلعهنویی در تازهترین اظهار نظر خود به تغییر نگرش تیم ملی فوتبال ایران اشاره کرده است و اینکه تیم او بر خلاف نگرش ۱۰ سال پیشین، تمایل به فوتبال تهاجمیدارد اما اگر نگاهی به دیدارهای تیم ملی بیندازیم متوجه میشویم که رقبای ایران به جز روسیه، جملگی جزو تیمهای سطح پایین فوتبال آفریقا و آسیا بودهاند و طبیعی بود که مقابل آنها هجومیکار کنیم و گلهای فراوانی را به ثمر برسانیم. نکته نگرانکننده این است که چرا نباید در تقابل با این تیمها دروازه خود را بسته نگه داریم؟ آن هم در شرایطی که از مهرههای جوان و جدید استفاده نشده و با بازیکنان باسابقه و قدیمیشاهد این اتفاق بودهایم. آیا در فاصله حدود ۶ ماه تا آغاز جام ملتها، این مشکلات بزرگ در ساختار تدافعی نمیتواند در دیدار با رقبای درجه دو و یک آسیا برای ما دردسرهای جدیتری ایجاد کند آن هم در مسابقاتی که سردار آزمون و مهدی طارمینمیتوانند با نبوغ خود ایران را به گلهای زیاد برسانند و فاصله تیمها نزدیک میشود. علیایحال همچنان باید به تفکر جدید حاکم بر تیم ملی زمان داد، رقابت با ازبکستان در فینال تورنمنت کافا و روبرو شدن با ستارههایی چون جلالالدین ماشاریپوف و الدور شومورودوف میتواند آزمونی نسبتا جدی برای مدافعان ایران باشد. جایی که احتمالا امیر قلعهنویی به بهترین ترکیب دفاعی خود میدان میدهد تا مانع از ثبت ۶ بازی متوالی همراه با گل خورده برای تیم ملی ایران (چهار بازی در زمان خودش و یک دیدار هم در زمان حضور کارلوس کیروش) شود.