این روزها و در آستانه یک سالگی دولت سیزدهم عملکرد دولت رئیسی در حوزه‌های مختلف نقل محافل و خصوصا رسانه‌ها شده است.از حوزه‌های معیشتی گرفته تا بانوان و حجاب و عفاف.
سهیلا جلودارزاده فعال زنان اصلاح‌طلب و نماینده ادوار مجلس درباره عملکرد دولت آقای رئیسی در حوزه زنان می‌گوید : خیلی از مسائل در این یک سال گذشته هم برای مردم و هم برای فعالان سیاسی روشن شده،و تا حد زیادی باعث ترک برداشتن دیوار اعتماد مردم شده است .بالاخره این انقلاب، انقلاب اسلامی بوده، مردم با مسائلی این روزها مواجه می‌شوند که درباره آنها توصیحی به مردم داده نمی‌شود اما خود مردم با درک و فهم بالایی که دارند، این مسائل را مورد بحث قرار می‌دهند و جمع بندی می‌کنند و در اعتمادشان به دولت خدشه ایجاد می‌شود.
مسئله دیگری که به لحاظ اجتماعی به وجود آمده بی‌اعتمادی به عملکرد اجرایی دولت است،بعنوان مثال قرار بوده که یک میلیون مسکن ساخته شود و کلی شغل ایجاد شود،ولی آیا این وعده ها، تاکنون محقق شده ؟ .دولت‌ها همیشه میلیاردها دلار هزینه می‌کنند که اعتماد به دولت در بین مردم ایجاد کنند و ما با خیلی از جهت گیری‌ها یمان این اعتماد را کم کردیم . قبل از انقلاب، مردم توقعی از دولت‌ها نداشتند و خودشان برای حل مشکلات،آستین بالا می‌زدند اما پس از انقلاب، محرومین و مستضعفین به عنوان تکیه گاه انقلاب،به حق منتظرند،دولت برایشان کاری بکند، انتظارات از دولت خیلی زیاد شده و از طرفی دولت هم مشکلات زیادی دارد .اشتغال که از ضروری ترین نیاز‌های اولیه است که فرد بتواند درآمد داشته باشد و نیازهای خود را تامین کند لطمه زیادی خورده است و آقای رئیسی قول داده بودند که این را جبران می‌کنند اما در حد وعده مانده. 
او درباره عملکرد یک ساله دولت رئیسی در حوزه حجاب و عفاف اضافه می‌کند :خلاصه می‌گویم،فهم این موضوع خیلی راحت است که انسان،موجودی راست قامت است و مغز،فکر و اندیشه اش در بالاترین قسمت وجود او قرار دارد .در مسئله عمل و رفتار نیز همین جایگاه را دارد،یعنی وقتی که می‌خواهد تصمیم بگیرد فکر می‌کند و انتخاب می‌کند و این تصمیم را به یک رفتار تبدیل می‌کند .حالا چطور شده که ما فکر می‌کنیم انسان را با زور می‌شود به یک رفتاری وادار کرد .البته یک چیزی در عوام هست که می‌گویند با زور نمی‌شود کاری را انجام داد مگر اینکه سمبه خیلی پر زور باشد . حالا اگر خدای ناکرده، مثل طالبان و بعضی از این فرقه‌ها جوری باشد که بخواهیم خیلی پر زور یک کاری را بکنیم، شدنی است ولی اینکه دیگر اسلام نیست .اینکه دینداری نیست،«لا اکراه فی الدین»، اساس کار خداوند است. خداوند می‌فرمایید بگذارید انتخاب کنند معلوم شود که چه کسی چکاره است .یعنی بارها و بارها خداوند انسان را آزاد می‌گذارد بعد امتحان می‌کند که این خالص جلو برود .اصلا شیطان خلق شده تا بندگان خالص و مخلص از بندگان فریبکار جدا شوند،حالا ما هی بخواهیم با زور حجاب را در جامعه به وجود بیاوریم،قطعا انجام نمی‌شود و به نتیجه نمی‌رسیم کما اینکه چهل سال گذشته هم به نتیجه نرسیدیم .یعنی این سمبه هر چقدر هم که پرزور باشد به نتیجه نخواهد رسید...
نه،آن وقت می‌شود یک چیزی مثل آنهایی که می‌خواهند با باتوم، واجبی را به رفتار مردم تحمیل کنند اما فایده ای نداردزیرا این، دیگر، دین نیست.
بدحجابی جرم نیست؛ تخلف و قابل جریمه است
از سوی دیگر دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر کشور با اظهار تاسف از ناکارآمدی قوانین و تندروهایی که بدحجاب را مجرم می‌دانند و نسخه زندان و مجازات شدید برای آن می‌پیچند، معتقد است بدحجابی تخلف و قابل جریمه است و گاهی هم تذکر به تنهایی موثر واقع می‌شود. سید محمدصالح هاشمی گلپایگانی که در نشست تخصصی «کارآمدسازی طرح جامع عفاف و حجاب» ویژه مدیران، اساتید، معاونان و طلاب حوزه‌های علمیه سراسر کشور سخن می‌گفت، با اشاره به اینکه ترویج عفاف و حجاب جای سیاسی بازی و سیاسی کاری نیست، افزود: در کجای دنیا قانون گذار و یا مسئولان اجرای قانون نقش اپوزیسیون به خود می‌گیرند و حجاب را دست آویزی برای جذب آرای انتخاباتی می‌کنند؟! 
این مقام مسئول، با اشاره به اینکه گاهی یک تذکر و در صورت تکرار، جریمه به مراتب از دستگیری و دادگاه که قبح مسئله را می‌شکند بسیار تأثیرگذارتر است، افزود: امر به معروف در جایی که احتمال اثر وجود دارد شرعا واجب است و تغییر قالب و استفاده از شیوه‌های نوین بسیار لازم است؛ تذکر لسانی فقط با زبان نیست پیامک و تذکر کتبی و... مصداق‌های تذکر لسانی است.
گشت ارشاد می‌تواند تخریبی باشد
عضو کمیسیون اجتماعی مجلس می‌گوید: پرداختن به مسائل اجتماعی مستلزم یک حرکت و اقدام جمعی توسط ملت و تشکل‌های مردم نهاد است. 
خلیل بهروزی‌فر،  افزود: درباره مواردی نظیر گشت ارشاد این نکته مطرح است که این گشت به تنهایی نمی‌تواند کاری را صورت بدهد چه بسا گشت ارشاد به دلیل نوع برخورد نتیجه تخریبی هم، داشته باشد و نه تنها نمی‌تواند مسئله را حل کند، بلکه شاید مسئله بیشتر تخریب شود. لذا باید در رابطه با حجاب، عزم ملی وجود داشته باشد که از این طریق، بخشی از معضلات و آسیب‌های اجتماعی کاهش پیدا کند.  نکته در اینجاست که اگر بدحجابی نگران کننده است، عرصه منازعه را نباید اشتباه گرفت و دست به دامان پلیس شد، بلکه باید مساله را در وضعیت نمادهای دینی جست. کار پلیس مقابله با هنجارشکنان است. یعنی مثلاً معدودی که برخلاف عموم پشت چراغ قرمز نمی‌ایستند اما اگر وضعیت حجاب در پارک‌ها، پاساژها و کلاً عرصه‌های عمومی شهرهای بزرگ مورد انتقاد است، این دیگر مساله پلیس نمی‌تواند باشد. مساله نهادهای فرهنگی و همه آنهاست که با حرفها، تصمیم‌‌ها و کنش‌هایشان، ذهن نوجوان را از نمادهای دینی زده می‌کنند و او را به صف نمادهای غیردینی سوق می‌دهند و بی‌حجابی را برای او موجه و مشروع می‌سازند.