چند روزی است که خبر کشف جسد مومیایی شده منسوب به رضا شاه در اطراف حرم عبدالعظیم حسنی به تیتر یک خبرهای مرتبط با حوزه میراث فرهنگی تبدیل شده است. خبری که علاوه بر اهالی میراث، اهل سیاست نیز به آن نگاهی دارند.
به خصوص آنکه در سال های اخیر تصویر سراسر سیاهی که در تبلیغات رسمی از دوران پهلوی اول ارائه می شد چندان دیگر در متن جامعه قابل پذیرش نیست و شاهد آن هستیم که کسری از مردم دیگر از روایت های سرتاسر سیاه و یا کاملا سفید از وقایع تاریخی عبور کرده اند.
بنا بر آنچه در تاریخ آمده است ظاهرا در روزهای ابتدایی انقلاب، انقلابیونی به دنبال نبش قبر و تخریب مکانی بودند که عنوان محل دفن رضا شاه اعلام شده بود. اقدامی که با توجه به فضای ملتهب آن روزها که احساسات بر تعقل پیشی می گرفت تا حدودی قابل درک و البته غیرقابل تایید است. اما حالا چطور؟
آیا اکنون هم همچنان در همان دوران پر شور ابتدای انقلاب۵۷ هستیم که یک نوع پنهان کاری خبری در دستور کار مسئولان مرتبط قرار گرفته است؟ تایید و تکذیب های بسیاری که باعث شده است با وجود گذشت چند روز هنوز خبری قطعی و رسمی از این موضوع بیان نشود و سبب بروز برخی شایعات در فضای مجازی شده است که نشانگر عدم مدیریت و درایت کافی برخی تصمیم گیران این حوزه است.
جسد مومیایی شده که در روزهای گذشته در شهرری کشف شد چه متعلق به رضا شاه باشد و چه نه این انتظار وجود دارد که مسئولان ذیربط توجه کافی را نسبت به آن داشته باشند.
 این توجه از دو جهت حائز اهمیت است. اول آنکه بنابر توصیه های مرتبط با معارف دینی و روایت به جای مانده از معصومین می باید نسبت به اجساد درگذشتگان (هر کس که باشد و با هر پیشینه ای) با احترام رفتار شود و نکته دیگر به وجه تاریخی این موضوع بازمی گردد که لزوم بررسی دقیق این موضوع را از جنبه تاریخی دوچندان می کند.
شاید لازم است به بهانه پیدا شدن این جسد مومیایی کشف شده که منسوب به رضا شاه است یک بار دیگر هم سری به صفحات تاریخ بزنیم و با نگاهی بی طرفانه و واقع نگر خدمات و خیانت‌های گذشتگان را توامان مورد بررسی قرار دهیم. آنچه تا امروز حداقل از تاریخ دویست ساله سرزمین ایران (و با نگاهی از پیش از انقلاب تا تاریخ باستان) در تبلیغات رسمی کشور مطرح شده است و می توان اثر آن را در برنامه های یکسویه صداوسیما و کتب تاریخ مدارس یافت یکسره سیاه جلوه دادن این مقاطع زمانی از تاریخ سرزمین ایران است و چنین نگاهی در عمل نه تنها همدلی اجتماعی را با این روایت‌های یکسویه نگر ایجاد نکرده است بلکه حتی باعث آن شده که افرادی از سوی دیگر قرائت تاریخی افراط کنند و جز خدمت و خوبی از دوران پیش از انقلاب به یاد نیاورند. شاید همین روزها که بار دیگر به بهانه آنچه در شهر ری رخ داد بحث تاریخ پیش از انقلاب به رسانه‌ها راه یافته است بهترین زمان برای بازخوانی دوباره و این بار واقعی مقاطع مختلف تاریخی باشــــــد.