پا سخ این پرسش تا همین چند سال قبل و با توجه به تجاربی مثل امتناع سیدمحمد خاتمی از رویارویی در راهرو با بیل کلینتون، یک «نه» قاطع بود. حالا، اما با در نظر گرفتن شرایط و اوضاع و احوال مملکت که به شدت زیر سایه جنگ و فشار تحریم قرار گرفته، قدری متفاوت به نظر می‌رسد.شاهد آنکه در همین چند روز گذشته بسیاری از کارشناسان و تحلیل‌گران به صراحت به رئیس جمهور پیشنهاد کرده‌اند که به فکر دیدار با ترامپ باشد.مصطفی کواکبیان،   محمدتقی فاضل میبدی، محمد عطریانفر و بسیاری دیگر از کاشناسان و فعالان سیاسی کشور هشدار داده اند که این دیدار شاید آخرین فرصت نظام برای جلوگیری از بازگشت تحریم‌های شورای امنیت و فشار‌های شدیدتر بر اقتصاد ایران باشد؛ اما در برابر این نگاه‌ها، اصول‌گرایان با تردید و هشدار به موضوع می‌نگرند. پیام احتمالی چنین دیداری نیز روشن است؛ انجام این دیدار یعنی ایران آماده است که از قالب‌های سنتی فاصله بگیرد و در مسیر گفت‌وگویی مستقیم با آمریکا گام بردارد.اهمیت این دیدار، پیش از آنکه در نتایج عملی فوری آن باشد، در شکستن یک تابوی تاریخی است؛ تلاشی برای آغاز روندی تازه که ادامه و دوام آن وابسته به اراده تهران و واشنگتن خواهد بود.در نهایت، اما چه دیدار رخ دهد و چه نه، طرح چنین احتمالی خود بیانگر تغییر فضای سیاسی ایران است، حتی طرح نام پزشکیان در کنار ترامپ در رسانه‌ها نشان می‌دهد که در آستانه اجلاس سازمان ملل، ایران به دنبال راه‌هایی متفاوت برای عبور از بحران است. اکنون چشم‌ها به نیویورک دوخته شده تا روشن شود آیا این شهر صحنه نخستین مواجهه مستقیم میان رؤسای جمهور ایران و آمریکا خواهد بود یا همچنان دیوار بی‌اعتمادی پابرجا باقی می‌ماند.